Prolog

Otworzyła ociężałe powieki.

Chłodne, wieczorne powietrze, pomarańczowe światła ulicznych latarni, nieprzyjemny, siąpiący z nieba deszcz, gorąc powodowany adrenaliną — wszystko to tworzyło kłębek doznań, który miotał się w jej wnętrzu, nieustannie łomocząc o żebra.

— Dokąd mnie prowadzisz?

Męski, lekko zachrypnięty szept nieprzyjemnie wdrążył się w jej zmęczony umysł, wywołując na ciele niechciane dreszcze, które wcale nie były ekspresją przyjemności. Silny wiatr miotał jej włosami, co rusz zmieniając kąt opadających z nieba kropel deszczu, a te nieprzyjemnie zacinały, sprawiając po pewnym czasie lekki ból. Kojarzyła go z oparzeniem pokrzywą, którego cholernie nie znosiła. Mimo to, wciąż grała, nawet na moment nie wychodząc ze swojej roli. Scenariusz znała doskonale, nigdy jej nie zawiódł, nawet wtedy, gdy niektóre kwestie trzeba było w nim zmieniać.

Trzymała mocno rękę swojej ofiary i z przyklejonym do twarzy, uwodzicielskim uśmiechem, ciągnęła go w kierunku jednej z ciemniejszych, tokijskich uliczek. Powiedziała, że mieszka w tych okolicach; dwie przecznice dalej rzekomo znajdowało się jej ciepłe gniazdko. Była na tyle przekonująca, że sama zaczęła w to wierzyć. Lecz dalekie to było od prawdy. Jedyne co tam na nich czekało, to czarna Toyota Corolla Graya i on sam, gotowy do działania.

Starała się być jak najbardziej pociągająca, ale nieprzesadnie słodka, by go nie zniechęcić. Dosyć długo walczyła o żywe zainteresowanie i gdy przez głowę przeszła jej myśl o rezygnacji, zatrzymał ją, po czym zaproponował drinka. Wtedy wiedziała, że ma go w garści i zrzuciła wszelkie blokady, by okręcić sobie swój cel dookoła palca.

— Do siebie — wyszeptała, zerkając na niego przez ramię.

Nie oponował, nawet przez chwilę. Jej młode, seksowne ciało sprzyjało kosmatym wyobrażeniom, których nawet nie starał się wyprzeć z głowy. Nie spuszczał oczu z jej idealnie wciętej talii czy sporych, kształtnych piersi. Czekoladowe oczy były na tyle kuszące, że żadna siła nie miała możliwości odwieść go od wizji wspólnej nocy. Dzikie pożądanie szeptało do ucha, że już za kilka chwil ją posiądzie. Zedrze z wymarzonej sylwetki czarną sukienkę i będzie całował każdy skrawek jej ciała, a potem bawił się nim, póki nie starczy mu sił.

Gdy jednak trafili na opustoszały chodnik, coś go zatrzymało. Może to była intuicja, lewe przeczucie, strach. A może zwykły odruch organizmu pobudzonego przez alkohol i papierosy. Rozglądał się dookoła, cholernie zaniepokojony, kiedy dwojakie myśli zaczęły wzbudzać w nim swoistą panikę.

— Stój — warknął, gdy tylko chciała iść dalej.

Jej serce zabiło mocniej, a wnętrze opanował gorąc. Jaskółczy niepokój wdarł się do umysłu, zwiastując nadchodzące kłopoty. Klęła w myślach, ostro i siarczyście, błagając wszelkie bóstwa o to, by Fullbuster był gdzieś w pobliżu. Oni jednak znajdowali się kawałek drogi od wyznaczonego miejsca, a jej zdolności fizyczne nie były jeszcze na tyle rozwinięte, by powalić tak rosłego mężczyznę.

— Coś się stało? — zapytała, nie tracąc zimnej krwi.

Jej głos wciąż był delikatny, wręcz melodyjny i słodki. Potrafiła kusić, wychodziło jej to znakomicie, ale nigdy nie miała pewności, czy jej cel nie okaże się na to odporny.

— Co ty kombinujesz? — warknął i chwycił mocno za wątłe, dziewczęce ramiona. Szarpnął nią, nie zważając na grymas bólu, który wpełzł na jej twarz. — Nie podoba mi się to.

— Przecież mieliśmy iść do mnie, czyż nie? — wyszeptała, bez zająknięcia. Mimo to, jej ciało zaczynało drżeć. Nie ze strachu, lecz z bólu, który jej sprawiał. — To jeszcze kilka metrów.

— Kłamiesz!

Nim zdążyła odpowiedzieć — choćby otworzyć usta i złapać powietrza — piorunujący ból rozszedł się po jej delikatnej szczęce. Gwałtownie pochyliła do przodu ciało, okrywając obolałe miejsce dłońmi; zaskoczona zatoczyła się do tyłu i popatrzyła na niego. Uwodzicielskie spojrzenie przesłodkiej dziewczyny transformowało w czystą nienawiść, w której dostrzec można było swego rodzaju brutalność.

Popełniłeś błąd.

— Lucy!

Głos Graya przedarł się echem przez okolicę, wypełniając jej serce niewielką dozą szczęścia. Nie miała pojęcia skąd dochodził, jednak wiedziała, że już była bezpieczna i nic więcej nie mogło jej się stać. Sylwetka przyjaciela wyłoniła się z ciemności i stanęła tuż za ich celem.

— Pożałujesz tego, skurwielu — warknął, a w jego czarnych jak smoła oczach, odbijał się nieopisany obłęd mściciela.

Heartfilia chwyciła kluczyki, które partner cisnął bez słowa w jej stronę. Przycisnęła je mocno do piersi, drugą ręką wciąż asekurując bolącą stronę buzi. Rzuciła okiem na to, co działo się zaledwie dwa metry od niej; materiałowy worek znajdował się już na głowie ich ofiary, która moment później runęła na ziemię. Brunet związał jego ręce na plecach i przelotnie popatrzył na przyjaciółkę.

— Przepraszam — mruknął markotnie, ciągnąc zakładnika w stronę auta. — Chodź!

— Gray, Lucy! — Przyjemny głos Mirajane prześlizgnął się pomiędzy sylwetkami zebranych w pubie ludzi.

Blondynka oderwała wzrok od trzymanych w dłoniach kart, wiedząc, że tej partii pokera już nie dokończy. Nim podniosła się z drewnianej ławy i zwinnie przeszła nad nogami Juvii, Fullbuster był już przy barze. Zbliżyła się do nich i idąc w ślady partnera, usiadła na wysokim, barowym krzesełku, po chwili otrzymując od Strauss zniszczoną teczkę.

— Hideo Seiji — przeczytała na głos, gdy brunet wyjrzał z nad jej ramienia na kartki. Oboje przyjrzeli się załączonym zdjęciom postawnego mężczyzny, który mógł mieć na oko trzydzieści lat, dużo pieniędzy i kochanek. — Za jego garnitur mogłabym opłacić czynsz na przyszłe pół roku.

— To prawda — zaśmiała się barmanka. — Ale za wykonanie zlecenia też wpadnie wam spora sumka.

— Egzekucja? — zapytał Gray, przejmując od Lucy fotografię.

— Nie. — Mirajane pokręciła głową i odstawiła wytartą szklankę pod blat. — Macie go tylko schwytać i zawieść do Adachi. Ktoś ma czekać pod York Mart Kurihara. Więcej ma nas nie interesować, pieniądze dadzą wam do ręki, gdy tylko go dostarczycie.

— Gdzie go znajdziemy? — Heartfilia poprawiła się na siedzisku i zerknęła na komórkę, by sprawdzić godzinę.

— Arakawa, podobno głównie przesiaduje w pubie, w którym byliście całkiem niedawno.

— No to się zbieramy! — Brunet zgarnął wszystko do teczki i zapiął bluzę. — Chodź, nie ma na co czekać.

— W prawo! — krzyknęła, wpatrując się w mapę, po której wodziła palcem.

Spętany na tylnych siedzeniach Hideo, buczał i próbował wrzeszczeć, ale Fullbuster postarał się przy jego kneblowaniu. Chłopak nie szarżował, by nie zwracać uwagi na ich samochód, zwłaszcza, że miasto wciąż było całkiem żywe, przez co mieli szansę na spotkanie z policją.

— Jesteśmy już w Adachi — mruknął, płynnie wjeżdżając na szeroką ulicę. — Zadzwoń, numer masz zapisany na tyle któregoś ze zdjęć.

Lucy zaczęła szukać wskazanego ciągu cyfr; gdy tylko go dopadła, szybko chwyciła do ręki telefon i wstukała go w urządzenie. Sygnał połączenia w irytujący sposób rozpływał się w jej głowie, wzmacniając pulsujący ból szczęki. Zastanawiała się, dlaczego w ogóle jest w stanie nią poruszać.

— Halo?

— Mamy go — mruknęła, wpatrując się w tył auta, które stało przed nimi. Głos jej rozmówcy był całkiem normalny; zazwyczaj miała do czynienia z kimś, kto już na pierwszy rzut oka przypominał mordercę. — Jesteśmy w pobliżu Kurihary, będziemy dosłownie za pięć minut.

— Czekamy.

Rozłączyła się i wzięła głęboki wdech, lekko wykrzywiając usta — bolały ją nawet zęby, po których co jakiś czas przejeżdżała językiem, bojąc się o ich przetrwanie. Na szczęście wszystkie były na swoim miejscu i żaden specjalnie nie ucierpiał, w przeciwieństwie do policzka. Wiedziała, że przyjaciel ją obserwuje i przez najbliższy czas nie będzie w stanie sobie wybaczyć, że nie zdążył jej ochronić, co bywało dla niej naprawdę męczące. Ot, zwykły wypadek przy pracy, a on robił z tego wielkie halo; przecież oboje doskonale wiedzieli, jakie ryzyko niesie za sobą ich zajęcie. Cios w twarz to pikuś przy ataku nożem czy celowaniu w jej skroń z broni.

Nim się obejrzała, świecący banner marketu pojawił się na horyzoncie. Gray zatrzymał auto na chodniku, tuż za zgniło-zieloną Mazdą i zgasił silnik. Zarzucił na siebie kurtkę i złapał za klamkę drzwi.

— Nie wychodź, poczekaj tu na mnie — wymamrotał, zabierając z dziewczęcych kolan teczkę. — Jeśli coś zacznie się dziać, przesiadaj się i uciekaj.

Prychnęła głośno, rozdrażniona durnym rozkazem — doskonale wiedział, że za nic w świecie by go nie zostawiła. Wypadł z auta; jednocześnie z maszyny przed nimi wyłonił się kierowca, który podał Fullbusterowi rękę i przejął teczkę. Rozmawiali przez chwilę, aż w końcu gość wręczył mu plik banknotów. Wywołał ze swojego pojazdu dwóch kolejnych mężczyzn, których sylwetki przypominały kulturystów; przestraszyła się, bo wiedziała, że mimo sprytu i siły Graya, nawet z jednym takim typem mógłby mieć spory problem, bez wcześniejszego przygotowania. Siedziała mocno spięta, dosłownie jak na szpilkach i zaciskała palce na krawędzi sukienki. Nie odwracała się, nie rozglądała. Po prostu grzecznie czekała, aż zabiorą z samochodu swój towar i odetchnęła dopiero, gdy Gray z powrotem usiadł za kierownicą.

— Zmywamy się — rzucił, odpalając auto.

Milczeli przez całą drogę. Dochodziła trzecia w nocy i marzyli o tym, by leżeć już w łóżkach. Gdy spostrzegła, że znaleźli się z powrotem w Edogawie, zaczęła leniwie zakładać marynarkę.

— Naprawdę jeszcze raz cię przepraszam — mruknął, gdy stanęli na światłach. Wpatrywał się w drogę przed sobą, a dziewczyna z uporem maniaka molestowała wzrokiem sygnalizację świetlną.

— Przynudzasz — zaśmiała się, klepiąc w go w ramię. — To nie twoja wina, że nie zdążyłeś. To ja nie dopilnowałam tego, by dotrzeć do wyznaczonego miejsca, a ty i tak pojawiłeś się w samą porę. To ja powinnam przeprosić.

Przejechał dłońmi po twarzy i zarzucił ramiona na kierownicę, opierając o nie brodę. Przymknął zmęczone powieki, a blondynka uśmiechnęła się delikatnie, po czym wbiła wzrok w zakapturzonego przechodnia, który właśnie skręcał na pasy. Nie było w nim nic ciekawego. Wysoki, dobrze zbudowany; krył twarz pod ciemnym kapturem bluzy. To mógł być każdy. Mógł mieć tajemnice, zupełnie jak oni. Mógł mieć na karku jakieś problemy, z którymi sobie nie radził. Mógł być marginesem społecznym, ćpunem który kierował się do swojego dilera, bo głód nie dawał mu spać. A może był to dobry człowiek? Zwykły nastolatek, który wracał od przyjaciół, i tak jak ona, chciał znaleźć się już w swoim mieszkaniu? Może był bogaty, może biedny. Może szczęśliwy, a może samotny. Wiodła za nim wzrokiem, póki nie przeszedł na drugą stronę ulicy. Zielona poświata oblała jej ciało, auto lekko szarpnęło i zaczęło powoli wtaczać się na puste skrzyżowanie, kiedy jej powieki szeroko się rozwarły, a przez głowę przebiegł jej własny, głuchy wrzask, który mogła usłyszeć tylko ona.

— Gray!

Chwyciła ramię bruneta, zaciskając na nim mocno swoje palce; czując w gardle nieprzyjemną gulę. Coś ubodło jej serce, które zaczęło głośno i szybko łomotać, przyspieszając przepływ jej krwi. Wystarczył skrawek twarzy tego chłopaka, by przywołać do niej wszelkie wspomnienia. Światło starej latarni na ułamek sekundy uwydatniło jego profil; tak podobny do tego, który powoli zanikał w jej pamięci.

Fullbuster z przestrachem popatrzył na wodniste oczy przyjaciółki i skierował swój wzrok w tym samym kierunku, co ona. Jednak niczego ani nikogo tam nie dostrzegał.

— Lucy, co się dzieje? — pytał, odwracając się jeszcze kilka razy. — Lucy! Dlaczego płaczesz?!

Przycisnęła do obu skroni palce i zacisnęła zęby. Wiedziała, że tylko jej się wydawało; że wyobraźnia nadinterpretowała to, co widziała. Nie potrafiła jednak zniwelować tego głupiego uczucia. Plamy koszmaru nieustannie pojawiały się w jej głowie od trzech lat i nie mogła znaleźć sposobu na to, by po prostu o wszystkim zapomnieć. Wyrzucić z głowy. Wymazać.

— Zmęczenie płata mi figle — szepnęła, opierając potylicę o wezgłowie fotela. Zamrugała kilka razy, chcąc powstrzymać łzy. — Chyba muszę się już położyć.

Od Mayako: To mój najdłuższy w życiu prolog!

I pierwszy blog, na podstawie Fairy Tail. Nie lubię się rozpisywać, zwłaszcza, kiedy nawet nie wiem co mam mówić, ale... DZIEŃ DOBRY!

Ale to miłe w końcu odsapnąć od Naruto czy Shingeki no Kyojin. Mam nadzieję, że uda mi się kogokolwiek zachęcić do tej historii, bo jestem całkiem zadowolona z ogólnego pomysłu. Zapewniam, że z racji dosłownego zakochania się z w NaLu, w tym aspekcie nie zawiodę. Szczególnie w stwarzaniu między nimi silnej sfery intymności, wymieszaniu czułości z nieprzystępnością. I sporej ilości mordobicia też możecie się spodziewać. Geehee.

No to do pierwszego, moi mili!